Osoby niepełnosprawne korzystające z usług przewodnika pod lupą fiskusa
Odliczając w ramach ulgi rehabilitacyjnej koszty związane z opłaceniem przewodnika w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł należy pamiętać o konieczności udowodnienia ich faktycznego poniesienia i to pomimo braku obowiązku dokumentowania wydatków.
Jeden z posłów w interpelacji nr 12761 wskazał na nieprecyzyjność przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie odliczania wydatków przeznaczonych na korzystanie z usług przewodnika.
Jak udowodnić poniesienie wydatków?
Parlamentarzysta zwrócił uwagę na brzmienie art. 26 ust. 1 pkt 7 ustawy: „Opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł”. Ponadto punkt 7c powyższego artykułu mówi, że „nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia”.
>>>Rozlicz się z fiskusem za pomocą programu PIT Pro 2012<<<
Zdaniem posła ustawa nie formalizuje zasad współpracy niewidomych czy niepełnosprawnych ruchowo z przewodnikiem. Interpretacje izb skarbowych traktują pojęcie przewodnika literalnie, a przecież ten człowiek niesie pomoc różnego rodzaju - robi zakupy, organizuje posiłki itp. Skutkiem takiego postępowania organów podatkowych jest ograniczenie możliwości odliczenia poszczególnych wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej.
Oprócz tego podatnik dokonujący odliczenia na żądanie urzędu skarbowego musi ujawnić dane przewodnika w celu przeprowadzenia kontroli skarbowej. Wielu ludzi zniechęca to do niesienia pomocy, ponieważ nie mają oni wpływu na decyzje niepełnosprawnego dotyczące korzystania z ulgi.
Jaka jest definicja przewodnika?
Zdaniem Ministerstwa Finansów nie ma potrzeby wprowadzać do przepisów podatkowych precyzyjnej definicji przewodnika osoby niewidomej lub osoby z niepełnosprawnością ruchową. Odwoływanie się do reguł znaczeniowych języka powszechnego jest dobrym i korzystnym rozwiązaniem dla osób korzystających z przedmiotowego odliczenia. Uniwersalne brzmienie przepisów pozwala osobom niepełnosprawnym mieć dużą dowolność w wyborze osoby przewodnika, jak również formy współpracy z nim oraz jego wynagradzania.
Na mocy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewodnikiem osoby niewidomej lub osoby z niepełnosprawnością ruchową może być każda osoba fizyczna. Nie jest istotny ani jej wiek, ani stopień pokrewieństwa z osobą niepełnosprawną. Ponadto ustawa nie określa formy czy rodzaju umowy, jaka powinna zostać zawarta z przewodnikiem, uznając, że decyzję w tej sprawie podejmują sami zainteresowani (strony umowy). Natomiast istotne jest, aby podatnik uzyskujący dochody z tytułu pełnienia funkcji przewodnika wykazał je w zeznaniu rocznym.
Czym zajmuje się przewodnik?
Ministerstwo Finansów wyjaśnia także, że kwestia czynności, jakie wykonuje przewodnik, nie powinna budzić wątpliwości. Zgodnie z definicją zamieszczoną w Słowniku Języka Polskiego PWN przewodnik oznacza osobę prowadzącą kogoś, wskazującą drogę, oprowadzającą po jakimś terenie. Oznacza to, że zadaniem przewodnika jest towarzyszenie osobie niepełnosprawnej – poprzez wskazywanie jej drogi lub oprowadzanie po jakimś terenie – w związku z wykonywaniem przez nią pewnych czynności.
Natomiast błędem jest mylenie funkcji przewodnika z opiekunem osoby niepełnosprawnej, który to pomaga w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych (w przygotowaniu posiłku, praniu, myciu itp.).Wydatki na usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa stanowią odrębną kategorię wydatków, wymienioną w art. 26 ust.7a pkt 9ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Podatnik.info
